Dün özel, dün çok güzel bir gündü. Okula gelirken “Anne ne olur 5 dakika daha” diyen kızlarımın gece heyecandan uyuyamadıklarına sabahsa yataktan alarmla sıçradıklarına eminim. “Rüyaları gerçekleştirmenin en kısa yolu uyanmaktır.” diyen Emerson’un lafını kılavuz edindik ve öğrencilerimiz A.Bilge Çetin’e, Ezgi Kırmızıgül’e ve İrem Yavuz’a “Bak bu Fatih Üniversitesinin web sitesi, buradan kampüste yaşam nasılmış, hocalar kimlermiş, kütüphane neredeymiş görebilirsin.” demekten fazlasını yapıp sabahın kör karanlığında düştük yollara. Fatih Üniversitesi’ne varışımızla biten keyifli yolculuğumuz, bambaşka bir dünyaya geçiyormuşuz izlenimi veren ihtişamlı yerleşke kapısından girdiğimizde, yeni bir keşif yolculuğunun başlangıcına bıraktı yerini.
Bizi karşılayan yetkililerin sıcaklığı olmasaydı sanırım Hadımköy’ün rüzgârında buz keserdik. Kendilerine teşekkür ederiz. Büyükçekmece gölü henüz uyanmamıştı ki biz onu izleyerek ikram edilen muazzam kahvaltıya katıldık. Sonrasında öğrencilerimiz rehber eşliğinde barkovizyon gösterisini izlediler ve onu takip eden üniversite tanıtım turuna katıldılar. Günler öncesinden başlayan isteğimize ve ısrarımıza karşı koyamamış olacaklar ki profesörlerimizden de derslere girebilmemiz için izin alınmıştı biz henüz oraya varmadan. Dolayısıyla tanıtım turu biter bitmez heyecanla Endüstri Psikolojisi dersinde amfinin en arka sırasında yerlerini aldı öğrencilerimiz. Ders arasını üniversite kantinin de değerlendirdik ve Ceza Hukuku dersine “Hocam, ders 12’de D blokta, gecikeceğiz!” diyerek koşturdu geleceğin Psikiyatrları ve Avukatı. Derslerimiz bittikten sonra günün değerlendirmesini yaparak aracımıza bindik. İniş durağımız Marmara Park’tı. Tatilya’nın yerine inşa edilen bu büyük ve gösterişli alışveriş merkezinde karnımızı doyurduk. Marmara Park’a az zaman ayırmıştık, zamanımızın kalanında da birkaç şey satın alıp aracımıza geri döndük. Günün yorgunluğu hepimizi esir almıştı, uykuya yenik düştük. Akşamüstü 17.40 civarında ise Çerkezköy’e ulaştık.
Bu gezi için şahsi birkaç yorum eklemeden edemeyeceğim. Her yönüyle harika bir geziydi benim için. Öğrencilerimden yalnızca bir yaş büyüktüm Fatih Üniversitesi’ni kazanıp geldiğimde. Sudan çıkmış balık gibiydim. Üniversite kavramı zihnimde o kadar soyuttu ki. 4 yıllık lisans, 2 yıllık yüksek lisans dönemini aynı kurumda tamamladım ve sanırım o kampüste büyüdüm desem en doğru tabir olur. Halen oranın doktora öğrencisiyken, öğrencilerimi de alıp aynı kampüste zaman geçirince “gurur” kelimesi bende varabileceği en derin manaya ulaştı. Ben ödevimi teslim etmek için hocamı bekliyorken, öğrencilerim kampüsten ayrılmak için hocalarını bekliyorlardı, beni. Ben öncelikle kendi hocalarıma teşekkür ediyorum; “Öğrencilerine okuma isteği aşılamayan bir öğretmen havada soğuk demir dövüyor demektir.” diyor H. Mann, sarf ettikleri tüm emekler için, bana bu isteği aşıladıkları için onlara sonsuz müteşekkirim ve öğrencilerime çok teşekkür ediyorum bana bu gururu tatma fırsatı verdikleri için. Temennim odur ki,  ben de onlara bu isteği aşılayabilmiş olabileyim. Kampüste onları gördüğümde düşündüğüm tek şey onların üniversite mezuniyetini görmekti. Eminim artık ziyadesiyle; erişmek istedikleri hedefleri varken ve ona ulaşmak adına tüm fırsatları değerlendiriyorken, bu öğrencilerin gemilerini doğru limana demirlemelerini hiçbir şey engelleyemez.
“Eğitimdir ki bir milleti ya hür, bağımsız, şanlı, yüksek bir topluluk halinde yaşatır; ya da milleti esaret ve sefalete terk eder.” Atatürk