Parmak emme, normal çocuklarda ve 3-4 yaşına kadar herhangi bir psikolojik etken olmaksızın görülen bir olgudur.  Bebeklerin çoğu başparmaklarını ya da diğer parmaklarını emerler. Zararsız bir davranış olan parmak emmeye bebeklerin çoğunluğunda görülmesinin en önde gelen nedeni, yeni doğan bebeklerin bu davranışı daha ana rahminde öğrenmiş bulunmaları ve doğuştan sahip oldukları en güçlü refleksi emme refleksi olmasıdır. Yaş ilerledikçe parmak emilmesi seyrekleşir ve sadece çocuk uykuya dalarken parmağı emer.  Ancak bazı çocuklarda bu alışkanlık ısrarla devam eder ve psikolojik bozukluğun işareti olabilir. Çoğunlukla anne babaları huzursuzluğa ve telaşa düşüren parmak emme olayı, bazı durumlarda daha yoğun ve sık biçimde görülür. Öyle ki bu durumlarda bebeğin parmağı zamanla aşınmaktan hassaslaşmaya, rengi de koyulaşmaya başlar. Yine bazı çocukların parmak yerine bileklerini emdikleri gözlenmiştir. Parmak emme durumu 4 yaş üstü çocuklarda bazı özel durumlara tepki olarak ortaya çıkar. Örneğin, çocuk çok sinirli ya da yorgun olduğunda ya da sosyal yönden kendisini yalnız hissettiğinde ( kardeş kıskançlığı, çevre değişikliği vb.) parmağını emdiği görülür. Bebeklerin parmak emmeyi zamanla genelleştirdikleri, oyuncak bebeklerini, battaniyelerinin uçlarını ya da çeşitli eşyayı emmeye başladıkları dikkat çeker. Sürekli parmak emme alışkanlığı psikolojik sorun ve gerginliklerin bir sonucu olarak gelişebilir. Parmak emme alışkanlığı karşısında anne babanın yapacağı en sağlıklı yaklaşım, olayı telaşa kapılmadan sabırla karşılamak ve sürekli ilgilenmekten kaçınarak, çocuğa bu alışkanlığın bebekçe bir davranış olduğunu, başkalarını gözünde hoş görünmeyeceğini basit bir dille anlatmaktır. Aile içinde sürekli aynı alışkanlığı konu edinerek dikkatleri çocuğun üstüne çekmek, bu nedenle telaşa ve gerginliğe girmek ve çözüm amacıyla çocuğu sürekli eleştirmek yanlış anne baba davranışları arasında sayılır. Çocuk uykudayken parmak emiyorsa parmak ağızdan çıkarılır. Çocuğun dikkati oyun gibi bir başka alana çekilir. Ailenin çocuğa daha fazla vakit ayırmaları önemlidir.  Okul yaşında parmağını emen çocuk, öğretmeninin uyarısı, anne babanın eleştirisi, hatta arkadaşlarının alayları karşı bu alışkanlığını sürdürür. Bu durumda çocuğa yapılan olumlu tavsiye ve açıklamalarla psikolojik açıdan uyumunun sağlanması, sorunu ortadan kalkmasına neden olabilir.  Burada önemli olan, bir gerileme belirtisi olabilecek bu  alışkanlığı oluşturan etkenlerin ana-baba tarafından keşfedilerek ortadan kaldırılmasıdır. Örneğin yeni kardeşin doğumu, çocukta bu tür alışkanlığın başlamasına neden olabilir. Cıvıldayan emekleyen parmak emip tırnak yemeğe başlayan çocuk, bu tür hareketlerle kaybettiği ilgiyi yeniden elde etmeye çalışır. Kardeş doğumundan önce çocuğun hazırlanması, kardeşinin varlığına karşın çocuğun statüsünün devam edeceği ve onun yerinin ayrı olduğu konusunda çocuğu ikna edilmesi, kardeşin yardıma muhtaç bir yakını olması nedeniyle elbirliği ile ona bakma gereğine çocuğun inandırılması ondaki gerginliği azaltır. Böylelikle gerginlikten kaynaklananlar da zamanla kaybolur.  Parmak emme yaş ilerledikçe azalır. İlk çocukluk döneminde tedaviden kaçınılmalıdır. Okul öncesi dönemdeki parmak emme durumunda gereksiz telaş yerine, olayın temelinde anne babanın da etkisi bulunduğu düşünülerek sabırlı ve sürekli bazı eğitimsel önlemler uygulanmalıdır.